إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • «... بزرگ‌ترین دلمشغولی و دغدغه‌ی فکری هر انساندوست ژرفنگری همین علت‌جویی درد‌ها و رنج‌های آدمیانی‌است که می‌ایند، درد می‌کشند و رنج می‌برند و می‌روند.» [۱] 
    در این نوشته سعی کرده‌ام با تکیه بر گفته‌های عقلا و ادبا، نگاهی به مقوله‌ی «غم» داشته باشم که آدمی بتواند از آن بمثابه‌ی نردبانی برای صعود بر بام معنا استفاده کند و مقدمه‌ی طرب و شادی خویش را فراهم کند و حکمت درد را چنان حکمت لذت بپندارد.