«... بزرگترین دلمشغولی و دغدغهی فکری هر انساندوست ژرفنگری همین علتجویی دردها و رنجهای آدمیانیاست که میایند، درد میکشند و رنج میبرند و میروند.» [۱]
در این نوشته سعی کردهام با تکیه بر گفتههای عقلا و ادبا، نگاهی به مقولهی «غم» داشته باشم که آدمی بتواند از آن بمثابهی نردبانی برای صعود بر بام معنا استفاده کند و مقدمهی طرب و شادی خویش را فراهم کند و حکمت درد را چنان حکمت لذت بپندارد.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل